Daar sta ik dan achter het infopunt in Bibliotheek Helmond, vrolijk lachend, een telefoon aan het oor. Ik 'kom voorbij op' Twitter, Facebook, in de nieuwsbrief van de Bibliotheek. Je kunt me bellen en mailen is de boodschap.
Maar in werkelijkheid sta ik daar helemaal niet.

Sinds 25 maart zit ik thuis… Niet omdat ik dat nu zo graag wil, maar de maatregelen rondom het coronavirus vragen dat van de werkgevers, van ons, van jou, van mij. En dat is vreemd.
De eerste dagen denk ik terug aan de gesprekken die ik had in de dagen na 14 maart, toen we als bibliotheek al wel gesloten waren voor klanten, maar als personeel nog met een aantal aan het werk waren. Want zoals jij ook wel kunt bedenken, zijn een groot deel van onze werkzaamheden afhankelijk van klanten. Ze bestaan niet zonder klanten. Maar natuurlijk zijn er wel klussen die je kunt doen in het gebouw zoals: kasten opruimen, herschikken en (sorry!) ook saneren. Schichtig bewegen we om elkaar heen om de afstand van 1,5 meter van elkaar te bewaren.

En ik, ik heb ook telefoondienst.
En wat opvalt is, hoe snel de telefoongesprekken de diepte ingaan. Twee vreemden van elkaar, of soms toch wel herkenning omdat we elkaar regelmatig in de bibliotheek treffen, maar de klik is er meteen. We zitten in hetzelfde schuitje, begrijpen niet wat er gebeurd, weten dat we elkaar nodig hebben in het groot of klein. En dat verbindt… Velen vertellen hoe blij ze zijn dat er nu boeken zijn en dat ze van lezen houden, dat er (in het algemeen gesproken) een bibliotheek is, dat je online kunt lezen. En mijn hart straalt!

Maar vanaf 25 maart is dat anders. Zit ik in mijn huisje en staar naar mijn boekenkast, die goedgevuld is, maar in het niet staat bij wat we in de bibliotheken hebben staan.
De eerste dagen reis ik in mijn hoofd naar de bieb toe en app mijn familie wat ik onderweg heb gezien. Eerst zijn ze onthutst over het gegeven dat het lijkt dat ik op pad ben gegaan, maar al snel gaan ze mee in de fantasiewereld. Ik groet mijn collega’s goedemorgen op WhatsApp en we kletsen wat.

En ik maak grapjes en lach (alléén) om de karaktertrekken van collega’s die nu zelfs in de digitale wereld terug te vinden zijn en soms wel uitvergroot worden. Ik probeer voor zover dat vanuit huis gaat wat te werken, wat vooral neerkomt op mailen over projecten waar ik me normaal mee bezig houdt. Zaken lezen of onderwerpen bestuderen waar je je normaal de rust niet voor gunt. Maar het is en blijft vreemd. Ik mis mijn collega’s, ik mis de klanten, ik mis al die boeken om me heen en ik mis zelfs het naar huis kunnen gaan. En ik mis dat mijn werkplek wordt schoongemaakt, haha dat moet ik nu allemaal zelf doen.

Ondertussen word je overspoeld door het nieuws, schrik ik van de verhalen van collega’s die met sterfgevallen door corona te maken hebben, verbaas me over het prachtige weer wat alles een extra onwerkelijk tintje geeft en zoek naar een nieuw ritme.

Want het lijkt wel Science Fiction en als biebmedewerker weet ik dat daar maar een beperkt publiek voor is. Ik hoop nu vooral op een romantisch verhaal waarbij je bij het begin van het boek al weet dat het goed afloopt. Dat lijkt me nu heerlijk….